Je zal maar een hond zijn die steeds maar honger heeft en wat hij ook at, het was nooit genoeg. 
Altijd had hij weer trek in iets wat er smakelijk en aantrekkelijk uitzag.
Zo kwam hij in een dal waar beer tevreden viste en waar de vos een prachtig lied voor zijn lief speelde.
De hond die alles verslond dronk al het water, at alles wat groen en geel was en groeide en groeide en groeide.
Maar het was nog steeds niet genoeg, de vos wilde voor hem een liedje spelen maar ook hij werd door de hond met huid en haar verslonden.
Dit verhaal is een bakersprookje, dit betekent een herhalende activiteit is de basis van het verhaal. Het avontuur herhaalt zich, de hond blijft eten en eten, slikt alles zomaar door, nooit heeft hij genoeg. Langzaam gaat het naar een climax, want als je alles in je opneemt en alles voor jezelf behoudt dan is er in jou wel veel leven, maar om je heen wordt het stil.
Want wat de dieren ook probeerden, de hond bleef steeds even gulzig. Zo zie je op de platen dat de dieren uit het dal, in de buik van de hond, er met elkaar het beste van maken. Binnen ontvouwt zich leven maar buiten de hond, zeker nadat hij zelfs de zon en wolken heeft opgeslokt, is het leeg en donker. En dan?
In het bakersprookje wat hier op lijkt, ‘De kat die alles opat’ ontknoopt het verhaal zich anders, er komt een onverwachte gebeurtenis waardoor de herhaling wordt verbroken en een nieuw vervolg mogelijk wordt. In dit stapelverhaal van Dieckmann is voor een ander einde gekozen.
Voor diegene die voorleest is het een vreemd einde, want hoe loopt het nu verder af met de dieren & met de hond? Hoe gaat de verhaallijn verder? 
Filosofisch kan je denken, dit verhaal kan een beeld van onze tijd zijn. Zou je ‘de hond die alles verslond’ niet alleen buiten je maar ook in je kunnen herkennen? Er zijn mensen die er behoefte aan hebben om veel te nemen en voor sommigen is het is nooit genoeg. Maar wie stelt de hond de grens? De hond heeft macht, wie is de tegenmacht? Alles wat je genomen hebt, wat binnen is, wil letterlijk en figuurlijk verteert worden. Maar dan wil het er toch ook weer uit? De schrijfster kiest ervoor de wereld in de hond voort te laten duren, dit kan je zo bedenken, maar het is in het leven uiteindelijk niet waar. In de archetypische reis van de held, hier is dat bijv. de vos die viool speelt, komt altijd het moment en dat kan lang of kort op zich laten wachten, dat de bedreiging door de held overwonnen wordt en zijn reis verder gaat.
Het blijven leven in de beperkte ruimte van de hondenmaag, ook al schijnt de opgeslokte zon daar nu ook, lijkt me een doodlopende weg: geen hoopvol vooruitzicht. 
De schrijfster heeft de kracht van de herhaling, van het weer opgegeten worden, gebruikt, maar heeft de kracht van hoop en inspiratie, ‘van eind goed al goed’, laten liggen.
Gelukkig kan je als verteller aan het eind, je eigen draai aan het verhaal geven, want de laatste sterke krachtige illustraties stralen wel optimisme en tevredenheid uit en die geven de verteller zijn eigen eind goed al goed te verzinnen.
De hond die alles verslond
Sandra Dieckmann
€ 15,95 – uitgever Christofoor
ISBN 9789060389515
